Pismo Meše Selimovića Srpskoj Akademiji nauka i umetnosti iz novembra 1976.
"Kako u našim književnim prilikama naglo dolazi do novih momenata i olakih odluka, a ja ne mislim mijenjati ni svoja uvjerenja, ni steceno mjesto u književnosti kojoj pripadam - može se dogoditi da ja, ili moja porodica, i dalje budemo izlagani neprijatnostima necijih upornosti i nerazumijevanja. Da bih zaštitio svoj licni i književni integritet, ja se obracam Srpskoj akademiji nauka i umetnosti, ciji sam redovni clan, s molbom da se u njoj nade i sacuva ova moja pismena izjava.
Poticem iz muslimanske porodice iz Bosne, a po nacionalnoj pripadnosti sam Srbin. Pripadam srpskoj literaturi, dok književno stvaralaštvo u Bosni i Hercegovini, kome takode pripadam, smatram samo zavicajnim književnim centrom, a ne posebnom književnošcu srpskohrvatskog jezika. Jednako poštujem svoje porijeklo i svoje opredeljenje, jer sam vezan za sve ono što je odredilo moju licnost i moj rad. Svaki pokušaj da se to razdvaja, u bilo kakve svrhe, smatrao bih zloupotrebom svog osnovnog prava zagarantovanog Ustavom. Pripadam, dakle, naciji i književnosti Vuka, Matavulja, Stevana Sremca, Borisava Stankovica, Petra Kocica, Ive Andrica, a svoje najdublje srodstvo sa njima nemam potrebe da dokazujem. Znali su to, uostalom, oni clanovi Uredivackog odbora edicije "Srpska književnost u sto knjiga", koji su takode clanovi Srpske akademije naukai umetnosti i sa mnom su zajedno u Odeljenju jezika i književnosti: Mladen Leskovac, Dušan Matic, Vojislav Ðuric, Boško Petrovic.
Nije, zato, slucajno što ovo pismo upucujem Srpskoj akademiji nauka i umetnosti, sa izricitim zahtjevom da se ono smatra punovažnim autobiografskim podatkom.
S poštovanjem i zahvalnošcu,
Meša Selimovic."
MEŠA SELIMOVIC – kratka biografija
Mehmed Meša Selimovic rodJen je 26. aprila 1910. godine u Tuzli. U rodnom gradu završio je osnovnu školu i gimnaziju. 1930. godine upisao se na studijsku grupu srpskohrvatski jezik i jugoslovenska književnost Filozofskog fakulteta u Beogradu. Diplomirao je 1934. godine, a od 1935. do 1941. godine radi kao profesor Gradanske škole, a potom je (1936) postavljen za suplenta u Realnoj gimnaziji u Tuzli. Prve dvije godine rata živi u Tuzli, gdje ga hapse zbog suradnje sa NOP-om, a u maju 1943. godine prelazi na oslobodenu teritoriju, postaje clan KPJ i clan Agitprop-a za istocnu Bosnu, potom je politicki komesar Tuzlanskog odreda, a 1944. godine prelazi u Beograd i obavlja znacajne politicke i kulturne funkcije. Od 1947. godine živi u Sarajevu i radi kao profesor Više pedagoške škole, docent Filozofskog fakulteta, umjetnicki direktor "Bosna-filma", direktor drame Narodnog pozorišta, glavni urednik IP "Izdavacko Preduzece Svjetlost". 1971. godine penzioniran je i seli se u Beograd.
Biran je za predsjednika Saveza književnika Jugoslavije, bio je pocasni doktor Sarajevskog univerziteta (1971), redovni clan ANUBiH i SANU. Dobitnik je brojnih nagrada od kojih su najznacajnije NIN-ova nagrada (1967), GORANOVA nagrada (1967), Njegoševa nagrada (1967), potom Dvadesetsedmojulska SRBiH, nagrada AVNOJ-a, itd.
Umro je 11. jula 1982. godine u Beogradu.
-----
KOMENTAR: Sokira nedostojanstvenost Selimoviceve izjave Srpskoj akademiji. Osim toga, Mesa Selimovic se kao i svaki drugi velikosrbin osjecao ugrozenim u Sarajevu i Bosni i Hercegovini, i veoma vjesto je uspio ubijediti Bosnjake da je on postao Srbin zato sto je razocaran u nas. Medjutim, koliko je Mesa bio "ugorzen" pogledajte samo njegov spisak funkcija i najvisih nagrada Republike Bosne i Hercegovine. Mesha se nama “oduzio” svojim sluzenjem velikosrpskom interesu. On je bio glavni stub velikosrpskog otpora protiv rukovodstva RBiH Hamdije Pozderca, Branka Mikulica, Brace Kosovca i ostalih patriota RBiH.
Mesha Selimovic je bio Emir Kusturica svoga vremena, i samo zato je Izetbegoviceva vlast, uz pomoc kupljenih “novinara” i "pisaca" od njega napravila mit daytonske BiH i stavila njegovu sliku cak na nejcesce upotrebljavanu novcanicu daytonske BiH. Mesha je po njima trebao da nam svima bude putokaz povratka "pradedovskim korenima".
(M. B./Srebrenik.NETwork)
Ma, većina naših pisaca je podlegla pritiscima komunističkog režima, te se izjašnjavali kao Srbi, Hrvati…Međutim, kada bi ostali sami, ili u društvu iskrenih prijatelja, tu su mogli biti ono što u stvari jesu-Bošnjaci. Mnogo je priča, koje opisuju te događaje. Recimo samo , da se u Muzeju književnosti i pozorišne umjetnosti BiH čuvaju prijetnje upućene Maku Dizdaru, zbog njegove polemike o bosanskom jeziku. Mnogi od njih su tajno sunetili svoju djecu, a takav je bio slučaj i sa Makovim bratom, Hamidom, koga su proglašavali srpskim piscem i ateistom. Međutim, nekolicina njegovih prijatelja je iznijela njegovo tijelo, noću, kradom iz zgrade pokopnog društva ateističkog groblja u Sarajevu, te su ga sahranili na dugom mjestu, klanjajući mu dženazu. Još da spomenem , kako ni jedan od nasih pisaca nije umro prirodnom smrću, nego su svi bili žrtve kojekakvih udara, što zbog pritisaka srpskih nacionalista, što zbog, najvjerovatnijeg, trovanja!